Ακούγοντας αυτές τις μέρες για χρέη σε αθλητές και στην μεγάλη αναλγησία των διοικήσεων αναρωτιέμαι γιατί μια ομάδα παίρνει το «οκ» να αγωνιστεί σε ένα πρωτάθλημα.
Όταν κάποιος ιδρύει μια εταιρεία, είναι υποχρεωμένος από το κράτος να είναι συνεπής στις υποχρεώσεις του προς αυτό και σε όσους εργάζονται γι’ αυτόν. Όταν δεν είναι το κράτος έχει δικαίωμα να κατασχέσει περιουσίες και οι εργαζόμενοι να διεκδικήσουν δικαστικά τα δεδουλευμένα, ο εργοδότης μπαίνει στη μαύρη λίστα και δε μπορεί να ιδρύσει επιχείρηση ξανά εάν δεν εξοφλήσει τα χρέη του.
Τι γίνεται όμως σε περίπτωση που ο εργοδότης είναι ένα ΔΣ μιας ομάδας;
Αρκετοί «πρόεδροι» και παρατρεχάμενοι εδώ και χρόνια το θεωρούν ως δεδομένο πως η ίδρυση μιας ομάδας δε γεννά υποχρεώσεις απέναντι σε τρίτους. Πως η ομάδα δεν είναι τίποτα άλλο παρά μέσο προσωπικής προβολής, αναγνωσιμότητας, ένας εύκολος τρόπος να ανέβεις στην προεδρία και κάπως έτσι ο αθλητισμός μετατρέπετε σε μάρκετινγκ.
Ιδρύουμε μια ομάδα ανεβαίνουμε στο θώκο και μετά «πέρα βρέχει» ή καλύτερα «άσε τους άλλους να τρέχουν». Αυτό γίνεται πλέον σε αρκετά σωματεία τρέχουν όλοι κι ο πραγματικά υπεύθυνος «κάααθεται» που έλεγε κι ο αείμνηστος Φωτόπουλος. Τα χρέη μεγαλώνουν, ο «πρόεδρος» τάζει λαγούς με πετραχήλια, χτίζει ομάδες με την ανέχεια τρίτων που όφειλαν να τον σταματήσουν και ο αθλητισμός μετατρέπεται σε τριτοκοσμικό μαγαζάκι που το φαγητό προς τους αθλητές είναι πολυτέλεια, που είναι απόλυτα φυσικό να μην έχεις να φας (δίαιτα τσάμπα βρε αδερφέ, κι εσύ διαμαρτύρεσαι;;;). Απόλυτα φυσικό να εργάζεσαι και να μη σε πληρώνουν, απόλυτα φυσικό να ακούς τον καθένα να σε κρίνει και να σε κατακρίνει εάν δε παίζεις καλά, χωρίς αυτός ο καθένας να αναλογίζεται τι θα έκανε αν ήταν στη δική σου θέση, γιατί απλά ο καθένας για δύο ώρες τουλάχιστον γίνεται, πράσινος, κόκκινος, κίτρινος, μπλε και παίρνει όλα τα χρώματα του ουράνιου τόξου εκτός από αυτό της ανθρωπιάς.
Και πάμε ξανά στον πρόεδρο που σε έχει αφήσει νηστικό γιατί έχει να σε πληρώσει 5 μήνες, που σε έχει αναγκάσει να κρύβεσαι από το σπιτονοικοκύρη σου επειδή δεν έχεις να του πληρώσεις το ενοίκιο, στον πρόεδρο που απαιτεί όμως από εσένα να παίζεις σα να μην τρέχει τίποτα! Που απαιτεί να κάνεις διπλές προπονήσεις, να τρέχεις τα σαββατοκύριακα με την ομάδα και να μη μπορείς απλά να εργαστείς κάπου αλλού για τα προς το ζην. Ποιος ελέγχει αυτόν τον πρόεδρο; Σε ποιο κράτος λογοδοτεί, σε ποιο κράτος είναι υπόλογος. Αυτοί που θα έπρεπε να κάνουν κάτι κάπου εδώ μετατρέπονται σε στρουθοκαμήλους ή ακόμα σαν άλλοι Πιλάτοι, νίπτουν τας χείρας τους και μεταφέρουν αλλού τις ευθύνες. Είναι εύκολο πράγμα να λες πως φταίει ο άλλος και να συνεχίζεις εσύ να πουλάς το άρωμα της δεκάρας σε ακριβό μπουκάλι, να πουλάς φύκια για μεταξωτές κορδέλες, το φτηνιάρικο προϊόν σου σα να αξίζει εκατομμύρια. Είναι εύκολο να είσαι ανεύθυνος και με τη σειρά σου να κρατάς το δικό σου θώκο αλώβητο και ακατάλυτο, να κάνεις σχέδια και να όνειρα στις πλάτες των αθλητών.
Αυτό έχει καταντήσει ο ελληνικός αθλητισμός, ένα ονειροπάζαρο ανευθυνότητας στο οποίο την πληρώνουν αθλητές, προπονητές, φροντιστές κ.τ.λ για να λέγονται κάποιοι πρόεδροι.
Αλλά κάποια στιγμή θα μπουχτίσουν όλοι αυτοί και θα πουν GAME OVER «κύριοι»!
Mαίρη Σαμιώτου
info@greekvolley.com